021

نوشته4 امروز روز نسبتا سردی در دلم بود. گاهی آدم به لالایی های نیاز دارد که در گوشش دقایقی تبسم خورشیدی بخشد. سرم درد میکند از درد. گوشه نشسته ای در خود سوار بر اندیشه های خیالی پوچی شنا می کنم. شنا بلد نیستم ولی شناگر خوبی هستم. بارش بارانی تخیلات فانتزی خورشید سر به زمین دوخته. حال بیمارم در فناست. در خفا تکیه به دیوار و تخته داده ام. گاهی هم فکر مردم بی عقل و خرد که در ظاهر خود غرق شده اند آزارم می دهند.  حالم نشسته لب دیوار خودکشی سلام سرد و بی روح کسی که در نمی یابد و در افکار خود پیام رسان نور مهتابی به برکه ی آبی را در سر دارد. نجاتم در غروب شب مهتابی نوشته شده در چهارشنبه بیست و چهارم آبان ۱۳۹۶ساعت 19:28 توسط hojat021| 021...

نوشته 5 به درد تبی دچار شدم خفته در تمنای سنگ امید خستگان دروازه شکست قفل قدیمی و کهنه. از دیروز همش نوهم کابوسی در سرم دارم و از دیشب گرمای وجودم زیاد شده فکر کنم تب کردم. پاییز نیمه ی خود را هم در حال عبور است. آدم ها باید گاهی از خود وخواسته هایشان بگذرند. گاهی هم فدا و قربانی کردنم دچار باید گشت.  در دو حالت خواب و بیداری قرار گرفته ام. نفس ام به خاموشی تبسم زده. دور خود طنابی پیچیده ام به مسیر لالایی های خواهش رفتن سکوت بره ها. تنهایی رو  ساخته ام در قلب شکنجه دیده دنیوی. حرف های نگفته خیلی زیاده . افکار پوسیده جامعه دچار خفگان شده محتاج به نان شب انتظار خورشید صبح سبزی امید نیست. مگه جز تو از دنیا چیزی هم میشه بخواهم. نفس می گیرم از حرف های آخرم . یک لحظه موندن و تفکر در تو ساخته های خورشید و مهتابی تو زرین طلایی زندگی چشمانت در هر آن نمایان دریاچه ی خون به نقاشی بسته. وصال بوی خاک و آتش همه در زمزمه ی غرور و حمل بار شک در نفس کشیدن سر جدا شدا از تن به سرای جاوید به ختم نشسته. تب دارم. نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم آبان ۱۳۹۶ساعت 10:25 توسط hojat021| 021...

اندکی خواب ...

 کاکتوسم داره میخشکه.

نرو خواهش می کنم کاکتوس خوبم. خیلی کاکتوس امو دوسش دارم. این کاکتوس روزهای خوبو شاد و شب های بیداری رو در سرم زمزمه می کند.

کاکتوس خاردارد خارهای رشد کرده مغز پوسیده و دل ترک برداشته.

نمیخام از کاکتوسم بگذرم. کاکتوسم غرورمه احساسمه .

کاکتوسم چکار کنم که حتی نمیتوانم بغلت کنم ببوسمت .

کاکتوسم تورا من چشم در راهم .

کاکتوسم در بیابان پر درخت پراکنده ریزش درختان ابرو بسته

کاکتوسم ...

021...

آتش مسیر طغیان زده دشت سیلاب

تمنای لب سرد برفی سر مست آب

نقاشی لب غنچه شکفته از زندگی سیبانی

آهسته آهسته نقش پرواز بال های بسته

نشستم در تخت درازکشیده سر به زمین ایستاده

مهربانوهای به صف کشیده

حس وصال شب مهتاب رفتن بدون خدانگهداری

یاد دادن سجاده ی پهن نور خوبی های رویاها

نقاشی کلاغ کشیده ی دهن بسته ی اوج آسمان

پاهای تاول زده از دستان سرد راه بسیار بی پایان

لالایی نوازش می کند دستان خیالی اعتراف

لالا بخواب دست سرد خالی

021...

021...

باز یاد تو باز خیال تو باز نم نم های بوی تو

زندگی را بدون تو هیچی نیست

هیچم در بستان خورشید مهستان سستی است

تمنای وصل یار جدایافته

خورشید از برگ عشق تو سربافته

مرا بیچاره و کسان شب سرد سالی بودم

میتوانم پرواز کنم درون حباب های رنگی تو

تو را بودم در مسیر دویدن رویای سبز رهیدن

021...

برگان طراوت دل ها در تو خلاصه می شوند

عمری در بر گرفته زندگی خوابان در شناسنامه ی محبوبان

قدم زدن های برگ فرشته انگوری می نوازد

می خواهم در دستانم فرفره های فرش رنگین را به پرواز نشانم

تورا دوست می دارم

همسان روزهای آرامشی طوفان سهگین سونامی

تو را دورها مستان صدا میزند پسرک تنها در کلبه ی چوبی بادبانی

021...